SYTË E SHQIPËRISË
Ana tjetër e rugës është nata
Gjumi veç me fantazi luan
E kundërta i flet tjetrës
Kush jam unë mes njerëzve
Sytë e Shqipërisë hapen
Kësaj shkretëtire këtij akulli
S’mund t’i thuhet profet
Lulja në kopsht
Që mund të bëhet dil
Ndjenja në trup
Që mund të thyhet zgjohu
Kanë mbetur pa ngjyrë
Pa arsye
Pa fat
Pa gjak janë tretur
Ana tjetër e rrugës është qeshja
Sytë e Shqipërisë ëmbëlsohen
Jam zhveshur nga nëna
Nga jeta
Sa moskuptime më sillen në kokë
Kam mbetur asnjë
Dhe vetëm si era po flas
Unë e vjetra
Unë shikimi kah e ardhmja
O shkrirja
O luleshtrydhja
Po e ëmbla po
Mbyllen sytë e Shqipërisë
Del ëndrra
AH KY SHPIRTI YNË
Të kthehemi në kohë që të vrasim etje
Uri e dëshirë për hi e ndodhira
Tani vetëm flakë vetëm mardhë
Në sytë e ndërgjegjës që pi veç enigma
Qenkemi të lirë të lehtë sikur fjala
Si një marramendje kala e çuditshme
Ne të sapokthyerit në kohë e në lindje
Të qeshim tani sa më shumë të qeshim
Që thellë shpirti ynë lengjet t’i kuptojë
Pastaj të mendojë ah ky shpirti ynë
Sikur të mos ishte po më mirë që fle tani
Se njerëzit veç këndojnë e s’dëgjojnë asgjë
SI BORA
Tani do të flas për lotët e luftës
Që lindi mes gjakut dhe ajrit epshor të dritës
Ah ajo kohë e kryer e thjeshtë
Njerëzit si dritare
Hanin shi pikëllimi
E pluhur shpirtrash pinin
Lufta ish pa vrasje
Pa lot e qeshje të nxehta
Heshtja heshtjen prekte
Fluturonin zjarre
Mbi flokët ilire
Drita me ajrin e vetë epshor
E bëri harresë
Gjakun e tmerrshëm si bora
Pastaj bota mbyti fllade
Mbi gëzimet tona
TË FLAS TASH ME JETËN
Unë s’jam i verbër si lulja
Kush më prek e shoh
Kush më don e ndjej
S’jam i ftohtë si zjarri
Të këndshmen e dua
Edhe kur loton
Të gjithë i kam dashur
Brenda lumturisë
Unë nuk ec si loja
Një shikim i bukur
I hënës në natë
Më jep pak prandaj
Po shkoj kah gëzimi
Te lindja e re
Të marr pak liri
Te zemra e detit
Të vjedh pak njeri
Në një fund jetim
O unë nuk jam si era
Komente
