

EJUP AJDINI
Lot gjaku nën dritën e hënës
Kam dhimbë për heroi im, si vëllai për vëllanë
Një natë u lave me gjak nën dritën e hënës
dasma e jote atë botë bëri jehonë e kushtrimit
bishën e madhe e fitove, patjetër e munde përballë
vetëm hëna t’i pa plagët tua e të shokëve me radhë
nëna mbeti me lotgjaku nën dritën me hënë.
Gjigantët vriten me plumba të pabesë
jo nga bisha e madhe, por nga fisi pa farë
sot njëri vritet me të qeshur, tjetri me fjalë
kështu ne u tradhtuam keqas mes veti
dhe u vramë, u vramë vëllai me vëllanë
nëna mbetet me lotgjaku nën dritën me hënë.
Kam frikë nga mallkimi i nënës së dëshmorit
që lotët për ty Hero i ruan në vellon e bardhë…
mallkimi i saj është i rëndë sa një mal i lartë
ajo s’ka armë ta përzë këtë re të dendur e të rëndë
ruana Zot mos të na prek ndonjë ofshamë e nënës
kur ajo derdhën lotët me gjak nën dritën e hënës.
Më tremb edhe vaji i foshnjës kur qanë
kur rënkon për pak qumësht të ngrohtë
heroin e vet e ka të mëltuar nën dhe
mu për këtë, në lumin e gjatë nëpër mote
kambanat s’u heshtën, të “ lodhura” i zinte nata
bashkë me lotët e nënës derdhur nën dritën me hënë.
Kalimtar të heshtur s’guxojmë të mbetemi,
edhe një shekull të na dëgjohen vetëm psherëtima
katarzëz sime nuk i duhen gota me helm nga bota
as urrejtje, që s’kemi ditur sa jemi urryer
dashni na duhet, s’kemi ditur sa jemi dashur pranë nënës
të pathara mbeten lotët e sajë nën dritën e hënës.
Ende nuk do të thahen lotët e përgjakura të nënës…
s’jetohet vetëm me gjysmë lire dhe me gjysmën e hënës.
na ruaj Zot nga mallkimi i foshnjës dhe loti me gjak i nanës
atdheu ka një shtrat, ku të gjalla lotët përplasen me mërzinë
me shekuj jetojmë bashkë duke kërkuar yjet nëpër terrin e natës
derisa të ndalet rënkimi i foshnjës dhe loti me gjak i nënës.
(Poezia e shpërblyer me vendin e dytë të Çmimit “Fadil Bekteshi”, në manifestimin letrar “Takimet Poetike të Karadakut” në Kumanovë, më 11 mars 2021)
LEONORA BRUÇAJ – KEKA
Vitor i andrrës t’eme
Ambëlsisht do t’puthemi si fëmij’
Dashunia do t’metet n’ledhatim t’flokëve tona
Do t’mbaj n’mend si yll i mbramjes pa mbarim
Si diellin veror q’i përcllon’
Si detin e rrëmbyem q’i merr jetna matanë
Do t’ mbaj mend si qiellin q’i mban fshehtësitë e botës për vete
Do t’mbaj mend si natën,
si natën e egër q’i pret ta gëlltisë dikë, por vdes urie
Do t’mbaj mend si dimnin e acartë në shpirtin e stinës
Do t’mbaj mend si dhimbjen e nanës për fëmiun
Do t’mbaj mend si trishtimin pas humbjes së nji dashunie
Po kurrë s’do t’mbaj mend si yll në qiellin t’em
As si lule n’kopshtin t’em
As si figurë n’vargun t’em
As si pikëllim n’kujtimet e mia
S’do t’mbaj mend gjatë, se ti ike…
Ike… bashkë me trishtimin e humbjes
Dhe ty kurrë s’do t’mbaj mend për dashunit’ e rrëfyeme
Nji dit’ do t’kujtoj se si ikin njerëzit nga kjo botë e egër
Duke mos ditur kurrë ç’është dashunia.
(Poezia e shpërblyer me vendin e tretë të Çmimit “Fadil Bekteshi”, në manifestimin letrar “Takimet Poetike të Karadakut” në Kumanovë, më 11 mars 2021)
Xhevat Xh. Latifi
TRIPTIK PËR KUMANOVËN
( Udha e Kumnovës )
Në të dalë prej shtëpisë sime në udhëkryq
Te Kroi i Lekës
Nana e Skifter Arifit, hapëron drejt perëndimit të diellit
Është rruga e Sllupçanit thotë, dhe nuk habitet me përmend Udhën e Kumnovës
Dhe këtë rrugë ajo e bënë çdo ditë
Çdo lindje dielli, çdo festë dhe natën derisa t’i futet gjumit të thellë
Këtë rrugë e ka bërë edhe Idriz Seferi
Në vjeshtën e fundit kur iu futën në këmbë Shkupit!
Te Majat e zeza kësulëbardhat shqiponja në qiell
Atje një nënë që nga pritja bëhet gurë.
( Marrëveshja e Kumanovës )
Njëqind vjet pas golgotës së Kumanovës
Letrat e Trockit, shtrohen si relikte në tavolinë
Një gotë dhe një shishe mbeten të paprekura
Gjenerali Michael Jackson, e nxjerr nga ëndrra gjeneralin Pavkoviq
Ai kafshon buzën me një laps me ngjyrë të kuqe
Bëhet të jetë i dehur, bëhet se po këndon këngën…
Është vonë Janko, të ikim…
Më pas një histori e re nisë të shkruhet
( Orën letrare)
‘E di se unë kam bërë shumë faj’
Dëgjohet baladë roku e Sunaj Raimit
E Azem Shkreli, shkruan të ketë qarë për Arbërinë
Me faj e me vaj, thua:
Sallë dashuria dhe dielli këtë vend e kanë shpëtuar
Sall dashuria dhe dielli këtë vend nga mallkimi e ruajnë
Është sofër Zeusi për rreth me nimfa e zana jeshile dhe blu..
Një ditë keni për të kuptuar se këtë vend e deshti Zoti
Njësoj siç e dua unë e siç e donë ti!
—————————–
P.S. Kjo poezi u vlerësua me Çmimin e Parë Poetik “Fadil Bekteshi”, më 11 mars 2019, në Orën e madhe letrare të manifestimit “Takimet Poetike të Karadakut” – Kumanovë
Çmimi “Fadil Bekteshi” – Vendi i parë
MAJLINDA NANA-RAMA:
“VAJZËS SË PALINDUR”
Sonte, në flokët e tu, paska shumë heshtje.
fytyra ime bie erë së largu frymën tënde.
Mes nesh, ngjizur harta mallesh, mbuluar nga
distanca kilometrike,
ti – vazhdon të derdhesh lumë në gjakun tim.
Ti fle!
Të zgjoj çdo ditë, të pajetë në shtratin tim,
e, pas çdo zgjimi, më fshihesh pas cijatjes së erës,
pastaj era, e ngopur me ty, kërruset nëpër
flokët e mi.
Xhan!
Ti noton në ujin tim që më bëhet breg,
unë, me lutjen e bimës sate, shkel në bregun që
bëhet ujë.
Mbi ty, më kalojnë pranvera të paçelura,
unë, urat e tua hedh përmes trupit tim.
Ti, ojnë!
Lule-bijëz, që banon në mua,
unë, lot i paterur, që banoj në trupa grash.
Ti më sheh, tek u thith helmin zeher derdhur nga zërat
ata zëra, që ua ndërtojnë nga e para çdo dhimbje.
Hyj e dëbohem në kurme grash,
ti, hyrë e pa dalë në trupin tim.
Po, ç’grua qenkam unë,
që të mbaj me vete e s’mund të të zbres në tokë
nga frika se të nëpërkëmbin
nëpër duar, nëpër gojë;
nga frika se s’ta ruaj dot të paprishur
trëndafilin e buzëve.
(ç’sy që paske, bijë!)
Bijo, kot mërzitesh me mua!
Ja, edhe shoqet e tua që linden
bëjnë të ecin, krahë për krahë me fluturat,
por s’qeshin kurrë.
S’qeshin dot
kur prekin grinë e tokës
e dritën e ndotur,
se ajri në grushtin e tyre nuk qëndron;
ato s’e shohin dot atë,
e mbeten në dëshirën e vazhdueshme:
të prekin pak ajër të ndershëm,
ta kapin e t’ia dhurojnë
çdo të dytës shoqe bashkëmoshatare.
Bija ime!
Këtu gria përqafon çdo ditë,
pa krye, pa fund,
e aq pa fund e krye,
se qenka kohë qafë e sythyer,
një e nga një
po na mbledh në lamtumirën e yjeve,
e çastet e tua
s’mund të bëhen çaste të vjedhura prej saj,
se unë vdes pastaj!
Me copat e tua të vockla
kam ndërtuar mijëra vajza të tjera,
i kam thurur prej kënaqësish të vogla.
Kaq munda…
Sa t’u qepja në ballë nga një yll,
që të mos ua lija mbrëmjet të errëta.
Migrova nëpër to
e u dhashë nga pak engjëj, sa për fat,
të kenë mundësi t’i ikin furtunës vrastare,
në duar ua kam vënë perin tënd të fluturimit,
për ta endur vetë ëndrrën e tyre.
Mos më shih trishtueshëm!
Gjuhët e prillit janë më të zjarrta se më parë,
se prilli është më i gënjeshtërt,
e nuk është e lehtë të mbash mbi supe
qiellin e tij ngarkuar me rè.
Shiun dymbëdhjetë muajsh
që mbajta mbi vete,
nuk doja ta mbaje edhe ti,
se ish i rëndë.
E vogla ime!
Në gjumin tim qenia jote zmadhohet,
bëhet e madhe,
si një vullkan që rrit shpërthimin e tij.
Në mëngjeset e tua
i shkund gjithë dashuritë e mia.
E parritura ime e pambërritur!
Të paardhurit nuk janë si të vdekurit;
të vdekurit i mbërthen mali i ndërgjegjes,
të paardhurit janë të panisur,
ata janë udhëtarë të vetes,
dëshiruar në adhurim tërë jetën.
Kopja ime e munguar,
sa do doja të të njihja!
——————————————————————–
Çmimi “Fadil Bekteshi” – Vendi i dytë
FEHMI AJVAZI:
“HIRI MBI GJAKUN E SHENJTË”
Drita u shkym ngadalë mbi qytetet e gurta, plotë shenja mitike
Erdhi ndryshimi madh në tokë e qiell, zotrat ikën në harrim
Si gjethe pemësh në vjeshtë kokat ranë, trupat vdiqën n’beteja
Barbarë, kalorës e judë, me zjarre erdhën – me zjarre shkuan
Askush nuk mund ta ndalte përmbysjen, lulet u grinë – u thanë
Nënat në robnesha u shndërruan, çikat në konkubina e lavire
Zotrat ikën me frikë, dritat u shkymën mbi tempuj e shkronja
U përmbys liria, rrëmuja në qytetërim u kthye e në epikë
S’mbeti pergamenë, kurorë as ligj mbi tokën e Adamit
U gjakos drita e qiellit dhe fytyra e gurtë e Priamit
Të gjithë nga lindë e perëndon, nga frynë e bubullon erdhën
Me shpata e kode të mbrapshta vranë zotrat, njerëzit, librat
Qytetet dhe lulet i dogjën, fiset, mbretërit dhe tempujt ilirikë
Adoptuan, plaçkitën, e fshehën shtat pash nën dhe shpirtin tim
Eva u syrgjynos, Adami u baltos, mallkimi mbuloi tokë e qiell
Hi, vetëm hi kokash, trupash e fjalësh të gjymtuara historia
Shekuj e mileniume mbi gjakun e shenjtë ranë me rrëmujë
Kurrë s’u ringjall drita që pret kamjen, e guri që pret dorën tonë
Ne jemi kujtesa e hershme njerëzore, dhe fytyra e zotrave mbi tokë…
——————————————————————–
Çmimi “Fadil Bekteshi” – Vendi i tretë
NAZMI BEQIRI – KUMANOVË
“EH PROMETHE”
Hej – hej, Promethe, Promethe, zjarr e dritë për Atdhe
Kemi një Zot një mot një gëzim një lot
Thanë se të lidhën për mur për gur këmbë e duar
Ai Zeusi, ai mësuesi, ai pusi
Si atin e vet, kishte dashur të t’vret.
I freskët, me mend, në këtë vend u lidha vet
Dhe këndova, vuajta, u gëzova, gjeri sa gjëmova
E vullkan ndriçova, u lava e u pastrova,
Nga tuta, nga ca lesh, ca minj, viça e desh
Dhe fala, mëshirova, u pajtova dhe paqësova
Në garanci të 11 marsit grykëzjarrëshin e njëpasnjëtë n’pakufi,
Që ua kalli datën, matën e satën, bukëshkalëve.
Krenarinë, përgjegjësinë e këtë fitore, që do jetoj prore
E lash në duar të bashkëvëllezërve tanë
Abilit, Kabilit, Bilbilit e Stiksit.
Po shkrryhen, lyhen, përqafohen e po ledhatohen
Por kjo ndjellje nga “dreqërit”, s’po u ngjallë kënaqësi
Sytë u mbetën tek unë dhe te ti
Hej-hej, tek unë e jo te ti, – se
Ti nuk ke fëmijë e miqësi, e as këtë botë
Me katandi, me tekmil e me lot.
Ti, ku di ç’është vuajtja e heka
Mëlçinë ta hanin shpendët e jo vëllezërit që ceka
Ti je djalë e burrë vet e s’ke, kë ta çosh në kurbet.
Andaj Promethe, ec e mos thuaj se ke ngec
E ndash hakmerru, e ndash kënaqu, sa s’të ka ra fleta, -se
Ti nuk ke pasur shokë: Flamurin, Martinin, Nysretin e Gurin
Që i kishin dalë zot vendit e kuvendit, luftëtarëve e të parëve
Dhe mbetën pa shtëpi, pa tapi, pa katandi, por jo pa burrëri.
Po ku ke pas ti shokë: Zahirin, Ademin e Xhevatin
minjve, varret ua hapnin, që t’i kapin
Ani ti, po më ditke çka është krenari, vuajtje e hekë?
Hajt, jepe atë sekret e lirohu, se mua s’më ka mbet
Shqiptarinë e dua të tërë e të krejt
Por si Sharri, do qëndroj për mot e jetë
Ngase, nuk konkurroj, nuk vrapoj, nuk garoj
Nuk yshtem, nuk xhelozoj, nuk smiroj e nuk lakmoj
S’mund të më joshin as zanat e sirenat e motit, -e
Le ma laviret e sodit pa bark e brinjë e pa dashni
Se kam një dashnore, pa çka se e trash, e vogël, e dy me tri
Që me mua qëndroi në zjarr, në katran, maj maleve e në hi
Më lindi shumë kreshnikë, halime, bobullina e selvi
E kur më qesh, e më fol në vesh, dhe më dërgon
Atje ku pos gëzimit s’arrin as vuajtja as loti
Ku s’na mërdhijnë polet e s’na djegin vullkanet
Se feston vet Zoti.
Ec Promethe e shko në papërgjegjësi
Se zjarrin e mbroj unë e jo ti
Aii, ec ec, se, ty të përjetësoi i verbëri, këngëtar qorri e koti
E jo Zoti, Hyji, Thoti e Moti
Mos më thuaj bre: e arsyeshme është për lirim ta godas vetën
Le që gjymtyrët e organet, por më dhimbset edhe vet thoi, -se
Jam biri, prindi, luftëtari, poeti, legjenda, heroi e kroi.
——————————————————————–
Likovë, 11.3.2018
Poezia që fitoi Çmimin e parë në edicionin e 25-të të manifestimit “Takimet Poetike të Karadakut – 2017”:
Linditë Ramushi-Dushku
VJESHTËS SË DEHUR
Ti erdhe dikur
si kjo vjeshtë e kuqërremtë
për t’u bërë vlimi i dashurisë
dhe shije e verës së kuqe
në vjeshtën e përvitshme
që rrisim brenda vetës çdo fije lumturie.
Erdhëm të dy dikur
vjeshtës
si dy zogj shtigjesh të largëta
për të takuar
dy stinët e ngrohta të shpirtit.
Pastaj,
të dehur pafundësisht
dehim gjithçka për rreth
Çdo vjeshtë kuqërremet nga ardhja jonë
çdo vjeshtë dehet
dhe kullohet djersësh
siç i shkrihemi ne dashurisë sonë.
Papandehur ia lëmë fajin kësaj stine
që nis e deh veten.
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
Poezia që fitoi Çmimin e dytë në edicionin e 25-të të manifestimit “Takimet Poetike të Karadakut – 2017”:
Lola Shehi
RRËFIM…
Përse mendohesh, baba!
Ç`peng të ka mbetur
Të ka mbetur peng, që nuk u bëra aktore?
Që në skenë nuk më pe të luaja asnjë rol?
Kaq shumë e dëshiroje një rol timin?
Mos u brengos, baba!
Po të rrëfehem:
Kam luajtur shumë role,
Vetëm në një skenë…
Vetëm ti s`ke mundur të më shohësh
Asnjëherë nuk e pata një karrige të lirë
Kurrë nuk t`a rezervova një biletë
Nuk të kam dashur spektator baba, e kupton?
Dhe a e di pse?
Sepse….
Kam kënduar
Kur kam dashur të qaj
Kam buzëqeshur,
Kur kam dashur të ulërij,
Kam thënë jam e fortë,
Kur gjunjët s`më mbanin,
Kam ecur me trupin drejt,
Kur shpina po më këputej,
Kam ecur majë takash,
Kur doja të ecja zbathur,
Që guralecët e rrugës,
Të më hapnin plagë nën këmbë,
Se vetëm kështu baba…
Nuk do t`i ndjeja dhimbjet e zemrës…
Ja, t`u rrëfeva!
E sheh baba?
Jam aktore klasi!
Aktroj para teje,
Aktroj para gjithë botës…
Luaj disa role njëherësh,
Pa skenarë, pa regjisorë,
Qaj, këndoj, luaj muzikë
Me partiturat e pashkruara të shpirtit.
Mos më mbaj peng BABA
T`u rrëfeva….
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
Poezia që fitoi Çmimin e tretë në edicionin e 25-të të manifestimit “Takimet Poetike të Karadakut – 2017”:
Selajdin Shabani
TË KAM THËNË NËPËR MOTE
Të kam thënë Lajdins!
Se kemi nga pak dëshirë
Të vjedhim ëndrra
Sepse tonat sikur i kemi ndrydhur e çoroditur.
Të kam thënë Lajdins!
Se kemi ëndje pak si shumë të gënjejmë
Dhe të ecim rrugëve e kafeneve
E të shkëlqejmë si engjëj.
Të kam thënë shumë herë Lajdins!
Se jemi të dashuruar në vetvete
Por, kjo s’po na sjell as rrugëtimin e pafund
dhe kjo s’po më pëlqen.
Të kam pas thënë, Lajdins
se jeta është PËRRALLË,
por, TI, nganjëherë, ngashënjeheshe, jo rrallë.
Të kam pas thënë, Lajdins,
se jeta është LOJË,
Që nuk e fiton dot kurrë,
por, TI vazhdojë ta luaje
si me letrat e bixhozit.
Të kam pas thënë, Lajdins
se Jeta është UJË :
Që gjithnjë lagesh e nuk teresh kurrë,
por TI gjithnjë mbete URË.
Të kam pas thënë, Lajdins
se jeta është KËNGË,
që e këndoje,
Edhe pse zëri s’të shkonte,
Ti prapë vazhdoje:
HERË I HESHTUR, E HERË REBEL.
Të kam pas thënë, Lajdins
se TI jep më shumë në jetë,
por nuk merr fare,
apo merr sa për sy e faqe ose hiq fare,
por, TI prapë vazhdoje pa rrugëdalje.
Të kam pas thënë Lajdins, se jeta është për të tjerët,
se ti ishe dhe mbete REBEL,
se, TI, ec -ec si uji,
dhe mbetesh në rrugë
e në vend ngel si moçal.
Të kam pas thënë Lajdins, se jeta është
Si një gotë qelqi që lehtë thyhet
Nga mund të shihet nëpër mote.
Të kam pas thënë dhe po të them përsëri Lajdins
Se jeta është hipokrite,
Herë pa sheqer, herë pa cipë, herë bajate e herë-herë pa fije kripe,
Por TI vazhdoje të sfidoje
Të kam pas thënë Lajdins se jeta është si cigare,
Por, TI vazhdoje ta thithje prapë pa taketuke…
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
Poezia që fitoi Çmimin e tretë në edicionin e 25-të të manifestimit “Takimet Poetike të Karadakut – 2017”:
Adriatik Zeqiri
MËKAT
Jashtë qentë lehin..
Piskamë e tyre mbytshëm pihet e përftohet
Shohim njëri tjetrin në sy brenda
Në gotat kristal ngrihet besimi dhe dëshira,
Zjarr dhe pasion
Që një kohë mëkatarësh na e mbolli në gjoks.
Shtrirje e gjakim
Si lulet skaj një trotuari shetitoreje
Ne të vetëm
Brenda …si hije,
Relike të një momenti në përsëritje,
Të një etjeje sindrom,
Dhimbje e përjetshme…
Mëkatin e zanafillës ngarkuar
Si gur Sizifi në supe
Jashtë qentë po lehin,
Në qafë kanë të varur mollë!
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
Poezi e lexuar në edicionin e 25-të të manifestimit “Takimet Poetike të Karadakut – 2017”, dhe e përzgjedhur për botim në revistën “Doruntina”:
Xhevat Latifi
ËSHTË NATË, AGIM RAMADANI
Është natë Agim Ramadani.
Yjet po bien një nga një.
Para këmbëve tua duken të gjithë të vegjël, të tretur.
Një këmbë burri rri i ngrirë mbi një gur-kufiri t’shkulur!
Çfarë të them për kufirin e Kosharës? Është bartur në Çakorr!
Në parlament një grup cubash mbajnë peng demokracinë,
seancë pas seance, marrin ca lekë të zhubrosura
si harta etnisë që po tkurret.
Po thonë se Evropa ka kërkuar nga ne
me kanë pikëepesë…
Është natë, Agim Ramadani!
Çdo ngjyrë e mbetur në penelin tënd
ka pak t’kuqe të Onufrit me sfond flamuri.
Flamuri që sot është verdh’
me e ba blu, si oqean Paqësor.
Në veri të Kosovës “Francuska 7”, ka në sirtarë një plumb të fjetur
me u zgjue ku fryn veriu e Moskës i duket i ngushtë shtrati!
Mban mend ca miq na folën për poezinë, për artin?
Sot janë në politikë .
Atdheun e kanë bo fushë të ikjes
Pasha ty, Atdheu i ka po ato ngjyra të mira,
por ia pshtjelluen mozaikun!
Në Sytë e Simonidës vunë thëngjij të djegur,
derdhën temjan me vaj të zi,
shpirtin e bardhë ia vunë në letargji.
Është natë Agim Ramadani!
(sall sytë e tu kanë dritë!)
Atdheun e vodhën,e shanë!
Heronjtë e rremë po i bëjnë prej balte!
Karadakut e Fushës së mëllenjave këmishë e ngushtë po i zë frymën
Unë vjedh ca dritë të hanës më shkrue vjershën për Kumanovën,
për asimilimin e shqiptarëve në Manastirin ku u banë shkronjat!
janē lëshue perde mjegulle.
Po dojnë me ba natë dritën tande !
Natë është Komandant dhe kam turp me qa!
Me ik nuk mundem pa të thënë:
Fëmijët në gurin tand të shkuljes së kufirit, vënë dorën në zemër.
Thonë agimi e ka shkye kufirin dhe ka shkulë këtë gurë!
Në lapidarin tënd, sytë bajnë dritë që verbojnë ata që fallso vënë kurora lulesh!
Nata i ka hy Atdheut si uji ndërkambë perandorëve t ‘trembur…
Është natë kapedan,sa natë!
bëmë gabim të madh që nuk kuptuam shkëlqimin tënd
E tash kaq shumë kemi nevojë për dritën e një agimi të ri…
XL Mars 2017
NЁ NDЁRRIM MOTMOTESH
Iku edhe një cikël muajsh, për të mos u kthyer kurrë.
Kapela e respektit hiqet mu te porta e dhjetorit,
e kaluara e brisht,shkon duke u lekundur, mposhtet nga lodhjet,
mbyllet gryka kujtimeve në thesar përvoje,
tërhiqet si mbi pyka saji,në një botë imagjinatash!
Viti i Ri ia beh, padjallëzisht i dalldisur në fluska bore ,
goja behar-plot urata dhe dëshira të pa peshuara në mundësi,
me shpresë qe sakrifica të merr çmimin e durimit,
për një vit të mbarë, ku e drejta çmohet e përfillet ,
e ëmbëla të shijohet me dashuri,
bekimi te mbetet roje nderi e miresie,
te mos ndalet fluturimi në krahë të shpresës.
Ky vit të përthej si rreze drite në pafundësi e sytë të shkëlqejnë në lot gëzimi …
Cleveland, 29 Dhjetor 2014
Sabit Rrustemi, Gjilan
Cikli poetik: “Nxora një shtresë zemre”
AI VARG JAM UNË
Vargu im niset dhe pa mua
për tek Ti
si trokitje e lehtë dite
si një puthje e ëmbël mëngjesi
Shpalos një ëndërr të re
tek drithërohet nëpër ty
universit pakufi
S’pyet në ka re në rigon shi
vjen e hyn brenda teje
si çdo dashuri
Ai varg i tëri jam unë
që prehje kërkon në tëndin gji
shpirti im i fshehur n’ Poezi
DERA RRI E HAPUR SI UNË
Dikur moti nga larg
të kundroja si një ëndërr
Më pas
trokita e hyra hapësirës sate
deri në zemër
Me vite pastaj
më gënjeu pritja
një shpresë në bebzë syri
Po vonë ish shumë vonë
për t’u nisur dhe njëherë nga fillimi
Në ëndrra të tjera
u përplasëm
si unë
si ti
Tash
të vetmen rrugë që m’ka mbetur
po e ecë
kësaj copë jete kah ajo shtëpi
rrëzë Çepurit
Kujt t’i duhem
mund të më kërkojë
kohë e pa kohë
Dera rri e hapur
si unë
PA MË T’VOGLËN FJALË
U ndërrua dita në mesnatë
Nuk ndjeva britmë
as gjëmë
Vetëm ora theu heshtjen e mbyllur
në xham
Një perde e gjumtë
sysh më ra
përpak nuk pashë
Brenda syve t’u isha
vetëm nuk të lashë
Pa më t’ voglën fjalë
veten time sall ta dhashë
E NUK U SHUAN
Nëpër pika
Vërshojnë pritjet
Mërzia
A do qëndrojë poezia
Unë do “heshtë” dhe në ëndrra
Po dashuria
A do shpallë ditë zie
Për ndjenjat e mia
Të fshehura
Dhimbjet e përndezura
Sa herë i qëlloi rrufeja
Dhe prapë
Prapë mbetën në mua
Mbi t’ lumen tokë
Gjëmëve të veta
E nuk u shuan
NË TË SOSURËN E NJË DITE
nata shtrihet përkohshëm
mbi sytë e lodhur të ditës
zbret mjegulla
ajo ngatërron shtegun e zemrës
sokaqeve qorre të qiellit
ndizen ndjenjat si yje
ai bredh me një yll në ballë
planetit që erret e herret
një loçkë zemre dëshirohet
përkohshëm kthehet dita
mbi ëndrrat e përlotura
jeta lanë mëkatet
Ç’ MUND TË TË OFROJ MË SHUMË
Zoti nuk thotë harroje
As Zemra
Një det ndjenjash qepet Çepurit
Po rruga përpjetë deri në Kodër
Shtigjet zik – zake i ka mbuluar dushku
Bari i ri
E paecura ime vonohet për pak
Ate që e dua në vete e ruaj
Edhe kur më ikën me mëngjes
Edhe kur më kthehet rrallë e përmallë
Përmes ndonjë ëndrreje
Lutjet nuk kryejnë punë më
Nëse nuk lëviz drejt teje
Më shkelë dhe kjo kohë
E dashur
Po e deshe malin qe ku jam
Po e lype detin qe ku e ke
Në shpirtin tim
Dhe mua të tërin
Diku thellësive të paprekura
Ç’ mund të të ofroj më shumë
Pos shpirtin tim
Të rinuar prej dashurie
PËRTEJ NJË VETËTIME
Shiu vërshoi
nëpër këpucët e mia të zeza
Qorapët e qullura më gostitën
me ngjyra të mbyllura
pjesëve të sipërme të këmbëve
thembrave
E unë trupoja rrugën para makinave
semaforëve të heshtur të lagur
zebrave të fshira të harruara
se Ti më prisje diku
përtej një vetëtime
syve përmallim
Këpucët po thahen në ballkon
dhe ngjyra e fituar gratis
u shly tashmë
Mbete vetëm Ti
qiell i kaltër dashurie
REÇETË E PËRDITSHME
Me lotin e ftohtë të pritjes
Laji faqet
Sytë
E vish rrobat e shpirtit
Shetitjen e mëngjesit
Bëje nëpër hartën e dashurisë
Nëpër secilën gjymtyrë
Kur të merr etja
Për freski mali
Kthe kah buzët e mia
Po pate kokëdhembje
Ftoje pllëmben përkëdhelëse
Që me prekje shëron
Mungesash mos u streho
Aty ku nuk jam
Mos më kërko
Hapit tim
Fjalës që çelë atë portë zemre
I beso
E DIELA E DASHURISË
Java jonë e jetës
Përmbyllet përherë
Me një ditë të dielë
Le të jetë kjo ditë e faljeve
Për mëkatet e bëra
Që nuk i themi
Ditë e lutjeve
Për ate që e duam
E nuk e kemi
Ditë e bekimeve
Për ate që e shijojmë thellë
Shtresave të paqta
Të zemrave
Deri në amshim
E dielë e dashurisë
Qoftë çdo ditë
ATY KU NUK U TAKUAM KURRË
( Ndjenja )
Pres të më lajmërohet
A këtu
Brenda e kam
Nuk po e shoh
Vetëm po e ndiej
Tek pulson me ritmet e zemrës
O Zot
Seç më drithëron
Ma vë para syve
Ta shoh
Ta prekë
Mes buzësh të saja
Dua të pushoj
Gjatë gjatë e pambarim
( Pritja )
Nuk ka orë që e mat prtijen
Përveç zemrës
Ajo shënon vonesën
Dhe atë trokitje
Aq të pritur
( Sytë )
Nuk i kemi
Sall për të ëndërruar
Ata digjen në pritje
Për ta parë atë
Që një jetë e ëndërruan
( Ëndërr )
As është këtu
As atje
Është zhytur thellë në pritje
Ajo dorë që shkundë
Këtë ëndërr
Tek Ti është
( Ecja )
Një jetë ecë
Kah vetja
E
Ende në fillim
Sa jetë më mjaftojnë
Për ta arritur njëherë
Atë që kam thellë
Në timin shpirt
( Caku )
Në cilën do pjesë të universit
Caku im je ti
Po e mbledh kohën e ikur
Përmes së tashmes
Që s’mjafton
Në kohën që vjen
Jam aty
Ku s’u takuam kurrë
—
DO TA HESHTË KËTË DHEMBJE
Si bimë e egër
mes plasave të gurit
sht(r)atin nis
Askush nuk i zgjatë duart për ta shkulë
për ta tërhequr zvarrë përmidis sheshit
këtë hajneshë të regjur
As dhe ti aromë e munguar e kësaj dite
buzëqeshje që kullon buzëve të mia
për këto dy drita
Kjo dhembje ka një emër
që s’ ia shqiptoj kurrë
Do të heshtë përballë saj
si ai dru i njomë
që përcëllohet në furrë
E dashur nëse pak më do
rri pak më larg këtij lumi
që po digjet si unë
MES MEJE DHE PRITJES
Pritja
një minut para të Dymbëdhjetës
ma hap portën
aty ku bota fshehur nëpër pjata
trazon muret
Hapat e mi ngatërrohen
parkut me gjethe
Në Dymbëdhjetë e një minut
hija ime rrëshqet mes gishtërinjëve të Pritjes
përtej udhës në pikëditë
Muret në heshtje
përbijnë gjuhën
Vetmia lëpinë pjatat
si ngjyra e vjeshtës
fytyrën time prej gjethi
Mes meje dhe Pritjes
dy minuta përbirojnë një shekull jetë
NJË PRUSH LOTSH
MBI F’TYRËN TIME ZBRET
( varianti II )
Pëlcet Kupë e Kaltër
prej zjarrmie
pëlcet
Prush i qielltë
mbi timen lëkurë derdhet
T’ kish qenë prush i buzëve tua
do ta duroja
pa siklet
Lisit me brenga
vetëm shenja e së djegures mbet
Një prush lotsh fytyrës sime zbret
SA E RE KJO ËNDËRR E LASHTË
Në Ty fshihet imja ëndërr
që e rrëfej me mijëra vjet
Si ëndrra jote për një tjetër
nën strehë qerpikësh pret
Pa nuk e nxë siç nuk e zura
anise bota ka një mal ura
Sa e re kjo ëndërr e lashtë
trazon qiejt dhe atje lart
Dhe tokën mbush me akuj zjarr
e dua e dua dhe kur s’ e marr
IMAZHI YT I PAMPOSHTUR
Me perde të errët mbulova dritaret
në pikë të ditës e të natës
I lëshova dhe parmakët
Imazhi yt gjente një vrimë
përbirohej e më shfaqej para syve
Një perde dhe më të errët
për memorien time kërkova
dhe një çelës me dry
Ti shkeve perde theve dryj
e u shfaqe më e bukur se Helena
se Tanusha se ajo Zanë kroni
Shteg tjetër nuk më mbeti
Hapa krahët
Zemrën e shpirtin çela
Dhe në gji të mora
Asgjë s’ kish qenë vapa
ai diell i largët n’ horizont
çka kishe qenë ti
Dimrat e krejt jetës sime
zjarrin e trupit tënd s’ e ngrijnë
AJO QË S’ DO TA MENDOJA
Se më ka harruar ajo e trokitur në dritare
tek sa po flija agut të çdo dite
Se më ka braktisur ajo ëndërr jete
që e ruaja thellë në zemër
Se nuk fluturon para syve të mi ajo grishë Çepuri
dhe fundit të kësaj vere
Se nuk i eci dhe i përgjumur
shtigjet e fëmijërisë sime
Se pritja një ditë nuk do të shpërblehet
me aromën e munguar të lules që s’ jepet
Se jeta
se dashuria
se kujtimi
nuk do të jetojë dhe pa mua
TEK TI DO VIJ
Do kthej kah ti kudo që je
të të shoh në je zgjuar
në je shkundur nga ky shi
nga mungesat që sjellin mërzi
Do kthej do kthej
edhe kur rrugë të ndryshme
përftojmë bëjnë dredhi
Ta shoh veten time në ata sy
në jam ky që e di
ai mali i njomë mbi timen shpi
Një sopatë e ndryshkur bishtajur
shpinën pakëz ma ka thy
dhe malli për ty
Do dal patjetër tek ti do vij
me veten time që banon aty
një kafe ta pij
Thinjat e pritjes t’ i dëboj përsëri
KI ME RIGUE
Nji shi si ky moti e kam andrrue
dhe ty dhe ty moj
tek ai shteg Çepuri
degët tuj m’i shkundllue
Sa gjethe sa puthje sa pika shiu
i u dashkan k’saj zemre
etjen me dëbue
E përkohshme kjo jetë
mallin mallin për me shue
Bjer shi
bjer e mos u ngij me mue
se ajo tash e sheh t’njejtën andërr
qi nji jetë të tanë kam me andrrue
Si k’to riga shiu
ti tek unë ki me rigue
E PADËBUARA MBIN PËRSËRI
Kot përpiqem ta djeg mallin nën diell
ta shtrijë e ta thajë deri në rrënjë
në rërë deti në maje Çepuri
a te Guri i Thatë
Më përvidhet si erë
përmes një reje me gjëmime
më kthehet në shi
nëpër grimca dheu përbirohet
rrudhave të ballit
mbin përsëri
Ushqim i pasosur i mallit tim
je Ti
Ti që s’dëbohesh nga imja thellësi
BRENDA ASAJ ZEMRE MBES
Natën kam me shprazë n’gotë
si atë verë të kuqe t’Flladnikit
e kam me pi përngadalë
hërrpamë për hërpamë
deri në mëngjes
Natën
një ëndërr për ty
kam me mbyllë në sy
deri në hapin tënd
në trokitjen që pres
Brenda asaj zemre të paqtë
përjetshëm mbes
PËRBALLË ASAJ QË NDJEJMË
Nëntë rrathë harrese ma mbështollën vargun
nëntëdhjetenëntë herë mendja më vajti
e më mbeti tek ti
E mrekulluar nga ata sy
ende është aty
Rrethi i dhjetë i harresës as u nis
rrathët e mëparmë u zhbënë
përballë asaj që ndjejmë
E dashur
varg jete më je bë
PËRMES FRYMËS SIME
Shprusha kaçubë më kaçubë
shtigjeve të Çepurit
Si shpend i vetmuar shprusha
Një flatër mëllenje gjeta
një flatër të braktisur
Nga thellësia e qenies
nxora një shtresë zemre
n’ shuplakë e shtriva
dhe shkrova:
“dhe kurrë në mos më kujtofsh
ti mirë e më mirë qofsh
loçka ime”
Përmes frymës sime
andej kah je ti
e nisa
――
Poezitë e këtij cikli janë të shkruara mes viteve 2009 – 2012