Çmimi “Fadil Bekteshi” – Vendi i parë

MAJLINDA NANA-RAMA:

“VAJZËS SË PALINDUR”

Sonte, në flokët e tu, paska shumë heshtje.

fytyra ime bie erë së largu frymën tënde.

Mes nesh, ngjizur harta mallesh, mbuluar nga

distanca kilometrike,

ti – vazhdon të derdhesh lumë në gjakun tim.

Ti fle!

Të zgjoj çdo ditë, të pajetë në shtratin tim,

e, pas çdo zgjimi, më fshihesh pas cijatjes së erës,

pastaj era, e ngopur me ty, kërruset nëpër

flokët e mi.

Xhan!

Ti noton në ujin tim që më bëhet breg,

unë, me lutjen e bimës sate, shkel në bregun që

bëhet ujë.

Mbi ty, më kalojnë pranvera të paçelura,

unë, urat e tua hedh përmes trupit tim.

Ti, ojnë!

Lule-bijëz, që banon në mua,

unë, lot i paterur, që banoj në trupa grash.

Ti më sheh, tek u thith helmin zeher derdhur nga zërat

ata zëra, që ua ndërtojnë nga e para çdo dhimbje.

Hyj e dëbohem në kurme grash,

ti, hyrë e pa dalë në trupin tim.

Po, ç’grua qenkam unë,

që të mbaj me vete e s’mund të të zbres në tokë

nga frika se të nëpërkëmbin

nëpër duar, nëpër gojë;

nga frika se s’ta ruaj dot të paprishur

trëndafilin e buzëve.

(ç’sy që paske, bijë!)

Bijo, kot mërzitesh me mua!

Ja, edhe shoqet e tua që linden

bëjnë të ecin, krahë për krahë me fluturat,

por s’qeshin kurrë.

S’qeshin dot

kur prekin grinë e tokës

e dritën e ndotur,

se ajri në grushtin e tyre nuk qëndron;

ato s’e shohin dot atë,

e mbeten në dëshirën e vazhdueshme:

të prekin pak ajër të ndershëm,

ta kapin e t’ia dhurojnë

çdo të dytës shoqe bashkëmoshatare.

Bija ime!

Këtu gria përqafon çdo ditë,

pa krye, pa fund,

e aq pa fund e krye,

se qenka kohë qafë e sythyer,

një e nga një

po na mbledh në lamtumirën e yjeve,

e çastet e tua

s’mund të bëhen çaste të vjedhura prej saj,

se unë vdes pastaj!

Me copat e tua të vockla

kam ndërtuar mijëra vajza të tjera,

i kam thurur prej kënaqësish të vogla.

Kaq munda…

Sa t’u qepja në ballë nga një yll,

që të mos ua lija mbrëmjet të errëta.

Migrova nëpër to

e u dhashë nga pak engjëj, sa për fat,

të kenë mundësi t’i ikin furtunës vrastare,

në duar ua kam vënë perin tënd të fluturimit,

për ta endur vetë ëndrrën e tyre.

Mos më shih trishtueshëm!

Gjuhët e prillit janë më të zjarrta se më parë,

se prilli është më i gënjeshtërt,

e nuk është e lehtë të mbash mbi supe

qiellin e tij ngarkuar me rè.

Shiun dymbëdhjetë muajsh

që mbajta mbi vete,

nuk doja ta mbaje edhe ti,

se ish i rëndë.

E vogla ime!

Në gjumin tim qenia jote zmadhohet,

bëhet e madhe,

si një vullkan që rrit shpërthimin e tij.

Në mëngjeset e tua

i shkund gjithë dashuritë e mia.

E parritura ime e pambërritur!

Të paardhurit nuk janë si të vdekurit;

të vdekurit i mbërthen mali i ndërgjegjes,

të paardhurit janë të panisur,

ata janë udhëtarë të vetes,

dëshiruar në adhurim tërë jetën.

Kopja ime e munguar,

sa do doja të të njihja!

——————————————————————–

Çmimi “Fadil Bekteshi” – Vendi i dytë

FEHMI AJVAZI:

“HIRI MBI GJAKUN E SHENJTË”

Drita u shkym ngadalë mbi qytetet e gurta, plotë shenja mitike

Erdhi ndryshimi madh në tokë e qiell, zotrat ikën në harrim

Si gjethe pemësh në vjeshtë kokat ranë, trupat vdiqën n’beteja

Barbarë, kalorës e judë, me zjarre erdhën – me zjarre shkuan

Askush nuk mund ta ndalte përmbysjen, lulet u grinë – u thanë

Nënat në robnesha u shndërruan, çikat në konkubina e lavire

Zotrat ikën me frikë, dritat u shkymën mbi tempuj e shkronja

U përmbys liria, rrëmuja në qytetërim u kthye e në epikë

S’mbeti pergamenë, kurorë as ligj mbi tokën e  Adamit

U gjakos drita e qiellit dhe fytyra e gurtë e Priamit

Të gjithë nga lindë e perëndon, nga frynë e bubullon erdhën

Me shpata e kode të mbrapshta vranë zotrat, njerëzit, librat

Qytetet dhe lulet i dogjën, fiset, mbretërit dhe tempujt ilirikë

Adoptuan, plaçkitën, e fshehën shtat pash nën dhe shpirtin tim

Eva u syrgjynos, Adami u baltos, mallkimi mbuloi tokë e qiell

Hi, vetëm hi kokash, trupash e fjalësh të gjymtuara historia

Shekuj e mileniume mbi gjakun e shenjtë ranë me rrëmujë

Kurrë s’u ringjall drita që pret kamjen, e guri që pret dorën tonë

Ne jemi kujtesa e hershme njerëzore, dhe fytyra e zotrave mbi tokë…

——————————————————————–

Çmimi “Fadil Bekteshi” – Vendi i tretë

NAZMI BEQIRI –  KUMANOVË

“EH PROMETHE”

Hej – hej, Promethe, Promethe, zjarr e dritë për Atdhe

Kemi një Zot një mot një gëzim një lot

Thanë se të lidhën për mur për gur këmbë e duar

Ai Zeusi, ai mësuesi, ai pusi

Si  atin e vet, kishte dashur të t’vret.

I freskët, me mend, në këtë vend u lidha vet

Dhe këndova, vuajta, u gëzova, gjeri sa gjëmova

E vullkan ndriçova, u lava e u pastrova,

Nga tuta, nga ca lesh, ca minj, viça e desh

Dhe fala, mëshirova, u pajtova dhe paqësova

Në garanci të 11 marsit  grykëzjarrëshin e njëpasnjëtë n’pakufi,

Që ua kalli datën, matën e satën, bukëshkalëve.

Krenarinë, përgjegjësinë e këtë fitore, që do jetoj prore

E  lash në duar të bashkëvëllezërve  tanë

Abilit, Kabilit, Bilbilit e Stiksit.

Po shkrryhen, lyhen, përqafohen e po ledhatohen

Por kjo ndjellje nga “dreqërit”, s’po u ngjallë kënaqësi

Sytë u mbetën tek unë dhe te ti

Hej-hej, tek unë e jo te ti, – se

Ti nuk ke fëmijë e miqësi, e as këtë botë

Me katandi, me tekmil e me lot.

Ti, ku di ç’është vuajtja e heka

Mëlçinë  ta hanin shpendët e jo vëllezërit që ceka

Ti  je djalë e burrë vet e s’ke, kë ta çosh në kurbet.

Andaj Promethe, ec e mos thuaj se ke ngec

E ndash hakmerru, e ndash kënaqu, sa s’të ka ra fleta, -se

Ti nuk ke pasur shokë: Flamurin, Martinin, Nysretin e Gurin

Që  i kishin dalë zot vendit e kuvendit, luftëtarëve e të parëve

Dhe  mbetën pa shtëpi, pa tapi, pa katandi, por jo pa burrëri.

Po ku ke pas ti shokë: Zahirin, Ademin e Xhevatin

minjve, varret ua hapnin, që t’i kapin

Ani ti, po më ditke çka  është krenari, vuajtje e hekë?

Hajt, jepe atë sekret e lirohu, se mua s’më ka mbet

Shqiptarinë e dua të tërë e të krejt

Por si Sharri, do qëndroj për mot e jetë

Ngase, nuk konkurroj, nuk vrapoj, nuk garoj

Nuk  yshtem, nuk xhelozoj, nuk smiroj e nuk lakmoj

S’mund të më joshin as zanat e sirenat e motit, -e

Le ma laviret e sodit pa bark e brinjë e pa dashni

Se kam një dashnore, pa çka se e trash, e vogël, e dy me tri

Që me mua qëndroi në zjarr, në katran, maj maleve e në hi

Më lindi shumë kreshnikë, halime, bobullina e selvi

E kur më qesh, e më fol në vesh, dhe më dërgon

Atje ku pos gëzimit s’arrin as vuajtja as loti

Ku s’na mërdhijnë polet e s’na djegin vullkanet

Se feston vet Zoti.

Ec Promethe e shko në papërgjegjësi

Se zjarrin e mbroj unë e jo ti

Aii, ec ec, se, ty të përjetësoi i verbëri, këngëtar qorri e koti

E jo Zoti, Hyji, Thoti e Moti

Mos më thuaj bre: e arsyeshme është për lirim ta godas vetën

Le që gjymtyrët e organet, por më dhimbset edhe vet thoi, -se

Jam  biri, prindi, luftëtari, poeti, legjenda, heroi e kroi.

——————————————————————–

Likovë, 11.3.2018

Poezia që fitoi Çmimin e parë në edicionin e 25-të të manifestimit “Takimet Poetike të Karadakut – 2017”:

Linditë Ramushi-Dushku

VJESHTËS SË DEHUR

Ti erdhe dikur

si kjo vjeshtë e kuqërremtë

për t’u bërë vlimi i dashurisë

dhe shije e verës së kuqe

në vjeshtën e përvitshme

që rrisim brenda vetës çdo fije lumturie.

Erdhëm të dy dikur

vjeshtës

si dy zogj shtigjesh të largëta

për të takuar

dy stinët e ngrohta të shpirtit.

Pastaj,

të dehur pafundësisht

dehim gjithçka për rreth

Çdo vjeshtë kuqërremet nga ardhja jonë

çdo vjeshtë dehet

dhe kullohet djersësh

siç i shkrihemi ne dashurisë sonë.

Papandehur ia lëmë fajin kësaj stine

që nis e deh veten.

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Poezia që fitoi Çmimin e dytë në edicionin e 25-të të manifestimit “Takimet Poetike të Karadakut – 2017”:

Lola Shehi

RRËFIM…

Përse mendohesh, baba!

Ç`peng të ka mbetur

Të ka mbetur peng, që nuk u bëra aktore?

Që në skenë nuk më pe të luaja asnjë rol?

Kaq shumë e dëshiroje  një rol timin?

Mos u brengos, baba!

Po të rrëfehem:

Kam luajtur shumë role,

Vetëm në një skenë…

Vetëm ti s`ke mundur të më shohësh

Asnjëherë nuk e pata një karrige të lirë

Kurrë nuk t`a rezervova një biletë

Nuk të kam dashur spektator baba, e kupton?

Dhe a e di pse?

Sepse….

Kam kënduar

Kur kam dashur të qaj

Kam buzëqeshur,

Kur kam dashur të ulërij,

Kam thënë jam e fortë,

Kur gjunjët s`më mbanin,

Kam ecur me trupin drejt,

Kur shpina po më këputej,

Kam ecur majë takash,

Kur doja të ecja zbathur,

Që guralecët e rrugës,

Të më hapnin plagë nën këmbë,

Se vetëm kështu baba…

Nuk do t`i ndjeja dhimbjet e  zemrës…

Ja, t`u rrëfeva!

E sheh baba?

Jam aktore klasi!

Aktroj para teje,

Aktroj para gjithë botës…

Luaj disa role njëherësh,

Pa skenarë, pa regjisorë,

Qaj, këndoj, luaj muzikë

Me partiturat e pashkruara të shpirtit.

Mos më mbaj peng BABA

T`u rrëfeva….

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Poezia që fitoi Çmimin e tretë në edicionin e 25-të të manifestimit “Takimet Poetike të Karadakut – 2017”:

Selajdin Shabani

TË KAM THËNË NËPËR MOTE

Të kam thënë Lajdins!

Se kemi nga pak dëshirë

Të vjedhim ëndrra

Sepse tonat sikur i kemi ndrydhur e çoroditur.

Të kam thënë Lajdins!

Se kemi ëndje pak si shumë të gënjejmë

Dhe të ecim rrugëve e kafeneve

E të shkëlqejmë si engjëj.

Të kam thënë shumë herë Lajdins!

Se jemi të dashuruar në vetvete

Por, kjo s’po na sjell as rrugëtimin e pafund

dhe kjo s’po më pëlqen.

Të kam pas thënë, Lajdins

se jeta është PËRRALLË,

por, TI, nganjëherë, ngashënjeheshe, jo rrallë.

Të kam pas thënë, Lajdins,

se jeta është LOJË,

Që nuk e fiton dot kurrë,

por, TI vazhdojë ta luaje

si me letrat e bixhozit.

Të kam pas thënë, Lajdins

se Jeta është UJË :

Që gjithnjë lagesh e nuk teresh kurrë,

por TI gjithnjë mbete URË.

Të kam pas thënë, Lajdins

se jeta është KËNGË,

që e këndoje,

Edhe pse zëri s’të shkonte,

Ti prapë vazhdoje:

HERË I HESHTUR, E HERË REBEL.

Të kam pas thënë, Lajdins

se TI jep më shumë në jetë,

por nuk merr fare,

apo merr sa për sy e faqe ose hiq fare,

por, TI prapë vazhdoje pa rrugëdalje.

Të kam pas thënë Lajdins, se jeta është për të tjerët,

se ti ishe dhe mbete REBEL,

se, TI, ec -ec si uji,

dhe mbetesh në rrugë

e në vend ngel si moçal.

Të kam pas thënë Lajdins, se jeta është

Si një gotë qelqi që lehtë thyhet

Nga mund të shihet nëpër mote.

Të kam pas thënë dhe po të them përsëri Lajdins

Se jeta është hipokrite,

Herë pa sheqer, herë pa cipë, herë bajate e herë-herë pa fije kripe,

Por TI vazhdoje të sfidoje

Të kam pas thënë Lajdins se jeta është si cigare,

Por, TI vazhdoje ta thithje prapë pa taketuke…

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Poezia që fitoi Çmimin e tretë në edicionin e 25-të të manifestimit “Takimet Poetike të Karadakut – 2017”:

Adriatik Zeqiri

MËKAT

Jashtë qentë lehin..

Piskamë e tyre mbytshëm pihet e përftohet

Shohim njëri tjetrin në sy brenda

Në gotat kristal ngrihet besimi dhe dëshira,

Zjarr dhe pasion

Që një kohë mëkatarësh na e mbolli në gjoks.

Shtrirje e gjakim

Si lulet skaj një trotuari shetitoreje

Ne të vetëm

Brenda …si hije,

Relike të një momenti në përsëritje,

Të një etjeje sindrom,

Dhimbje e përjetshme…

Mëkatin e zanafillës ngarkuar

Si gur Sizifi në supe

Jashtë qentë po lehin,

Në qafë kanë të varur mollë!

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Poezi e lexuar në edicionin e 25-të të manifestimit “Takimet Poetike të Karadakut – 2017”, dhe e përzgjedhur për botim në revistën “Doruntina”:

Xhevat Latifi

ËSHTË NATË, AGIM RAMADANI

Është natë Agim Ramadani.

Yjet po bien një nga një.

Para këmbëve tua duken të gjithë të vegjël, të tretur.

Një këmbë burri rri i ngrirë mbi një gur-kufiri t’shkulur!

Çfarë të them për kufirin e Kosharës? Është bartur në Çakorr!

Në parlament një grup cubash mbajnë peng demokracinë,

seancë pas seance, marrin ca lekë të zhubrosura

si harta etnisë që po tkurret.

Po thonë se Evropa ka kërkuar nga ne

me kanë pikëepesë…

Është natë, Agim Ramadani!

Çdo ngjyrë e mbetur në penelin tënd

ka pak t’kuqe të Onufrit me sfond flamuri.

Flamuri që sot është verdh’

me e ba blu, si oqean Paqësor.

Në veri të Kosovës “Francuska 7”, ka në sirtarë një plumb të fjetur

me u zgjue ku fryn veriu e Moskës i duket i ngushtë shtrati!

Mban mend ca miq na folën për poezinë, për artin?

Sot janë në politikë .

Atdheun e kanë bo fushë të ikjes

Pasha ty, Atdheu i ka po ato ngjyra të mira,

por ia pshtjelluen mozaikun!

Në Sytë e Simonidës vunë thëngjij të djegur,

derdhën temjan me vaj të zi,

shpirtin e bardhë ia vunë në letargji.

Është natë Agim Ramadani!

(sall sytë e tu kanë dritë!)

Atdheun e vodhën,e shanë!

Heronjtë e rremë po i bëjnë prej balte!

Karadakut e Fushës së mëllenjave këmishë e ngushtë po i zë frymën

Unë vjedh ca dritë të hanës më shkrue vjershën për Kumanovën,

për asimilimin e shqiptarëve në Manastirin ku u banë shkronjat!

janē lëshue perde mjegulle.

Po dojnë me ba natë dritën tande !

Natë është Komandant dhe kam turp me qa!

Me ik nuk mundem pa të thënë:

Fëmijët në gurin tand të shkuljes së kufirit, vënë dorën në zemër.

Thonë agimi e ka shkye kufirin dhe ka shkulë këtë gurë!

Në lapidarin tënd, sytë bajnë dritë që verbojnë ata që fallso vënë kurora lulesh!

Nata i ka hy Atdheut si uji ndërkambë perandorëve t ‘trembur…

Është natë kapedan,sa natë!

bëmë gabim të madh që nuk kuptuam shkëlqimin tënd

E tash kaq shumë kemi nevojë për dritën e një agimi të ri…

XL Mars 2017

NЁ NDЁRRIM MOTMOTESH

Iku edhe një cikël muajsh, për të mos u kthyer kurrë.
Kapela e respektit hiqet mu te porta e dhjetorit,
e kaluara e brisht,shkon duke u lekundur, mposhtet nga lodhjet,
mbyllet gryka kujtimeve në thesar përvoje,
tërhiqet si mbi pyka saji,në një botë imagjinatash!