Sabit Rrustemi, Gjilan

 

Cikli poetik: “Nxora një shtresë zemre”

 

 

AI VARG JAM UNË

 

Vargu im niset dhe pa mua

për tek Ti

si trokitje e lehtë dite

si një puthje e ëmbël mëngjesi

 

Shpalos një ëndërr të re

tek drithërohet nëpër ty

universit pakufi

 

S’pyet në ka re në rigon shi

vjen e hyn brenda teje

si çdo dashuri

 

Ai varg i tëri jam unë

që prehje kërkon në tëndin gji

shpirti im i fshehur n’ Poezi

 

 

DERA RRI E HAPUR SI UNË

 

Dikur moti nga larg

të kundroja si një ëndërr

Më pas

trokita e hyra hapësirës sate

deri në zemër

 

Me vite pastaj

më gënjeu pritja

një shpresë në bebzë syri

 

Po vonë ish shumë vonë

për t’u nisur dhe njëherë nga fillimi

 

Në ëndrra të tjera

u përplasëm

si unë

si ti

 

Tash

të vetmen rrugë që m’ka mbetur

po e ecë

kësaj copë jete kah ajo shtëpi

rrëzë Çepurit

 

Kujt t’i duhem

mund të më kërkojë

kohë e pa kohë

 

Dera rri e hapur

si unë

 

 

PA MË T’VOGLËN FJALË

 

U ndërrua dita në mesnatë

 

Nuk ndjeva britmë

as gjëmë

 

Vetëm ora theu heshtjen e mbyllur

në xham

 

Një perde e gjumtë

sysh më ra

përpak nuk pashë

 

Brenda syve t’u isha

vetëm nuk të lashë

Pa më t’ voglën fjalë

veten time sall ta dhashë

 

 

E NUK U SHUAN

 

Nëpër pika

Vërshojnë pritjet

Mërzia

 

A do qëndrojë poezia

 

Unë do “heshtë” dhe në ëndrra

Po dashuria

A do shpallë ditë zie

Për ndjenjat e mia

Të fshehura

Dhimbjet e përndezura

Sa herë i qëlloi rrufeja

 

Dhe prapë

Prapë mbetën në mua

Mbi t’ lumen tokë

Gjëmëve të veta

E nuk u shuan

 

 

NË TË SOSURËN E NJË DITE

 

nata shtrihet përkohshëm

mbi sytë e lodhur të ditës

zbret mjegulla

 

ajo ngatërron shtegun e zemrës

sokaqeve qorre të qiellit

ndizen ndjenjat si yje

 

ai bredh me një yll në ballë

planetit që erret e herret

një loçkë zemre dëshirohet

 

përkohshëm kthehet dita

mbi ëndrrat e përlotura

jeta lanë mëkatet

 

 

Ç’ MUND TË TË OFROJ MË SHUMË

  

Zoti nuk thotë harroje

As Zemra

 

Një det ndjenjash qepet Çepurit

Po rruga përpjetë deri në Kodër

 

Shtigjet zik – zake i ka mbuluar dushku

Bari i ri

 

E paecura ime vonohet për pak

 

Ate që e dua në vete e ruaj

Edhe kur më ikën me mëngjes

Edhe kur më kthehet rrallë e përmallë

Përmes ndonjë ëndrreje

 

Lutjet nuk kryejnë punë më

Nëse nuk lëviz drejt teje

Më shkelë dhe kjo kohë

 

E dashur

Po e deshe malin qe ku jam

Po e lype detin qe ku e ke

Në shpirtin tim

 

Dhe mua të tërin

Diku thellësive të paprekura

 

Ç’ mund të të ofroj më shumë

Pos shpirtin tim

Të rinuar prej dashurie

 

 

PËRTEJ NJË VETËTIME

 

Shiu vërshoi

nëpër këpucët e mia të zeza

 

Qorapët e qullura më gostitën

me ngjyra të mbyllura

pjesëve të sipërme të këmbëve

thembrave

 

E unë trupoja rrugën para makinave

semaforëve të heshtur të lagur

zebrave të fshira të harruara

se Ti më prisje diku

përtej një vetëtime

syve përmallim

 

Këpucët po thahen në ballkon

dhe ngjyra e fituar gratis

u shly tashmë

 

Mbete vetëm Ti

qiell i kaltër dashurie

 

 

REÇETË E PËRDITSHME

 

Me lotin e ftohtë të pritjes

Laji faqet

Sytë

E vish rrobat e shpirtit

 

Shetitjen e mëngjesit

Bëje nëpër hartën e dashurisë

 

Nëpër secilën gjymtyrë

 

Kur të merr etja

Për freski mali

Kthe kah buzët e mia

 

Po pate kokëdhembje

Ftoje pllëmben përkëdhelëse

Që me prekje shëron

 

Mungesash mos u streho

Aty ku nuk jam

Mos më kërko

 

Hapit tim

Fjalës që çelë atë portë zemre

I beso

 

 

E DIELA E DASHURISË

 

Java jonë e jetës

Përmbyllet përherë

Me një ditë të dielë

 

Le të jetë kjo ditë e faljeve

Për mëkatet e bëra

Që nuk i themi

 

Ditë e lutjeve

Për ate që e duam

E nuk e kemi

 

Ditë e bekimeve

Për ate që e shijojmë thellë

Shtresave të paqta

Të zemrave

Deri në amshim

 

E dielë e dashurisë

Qoftë çdo ditë

 

 

ATY KU NUK U TAKUAM KURRË

 

( Ndjenja )

 

Pres të më lajmërohet

A këtu

Brenda e kam

 

Nuk po e shoh

Vetëm po e ndiej

Tek pulson me ritmet e zemrës

 

O Zot

Seç më drithëron

 

Ma vë para syve

Ta shoh

Ta prekë

Mes buzësh të saja

Dua të pushoj

Gjatë gjatë e pambarim

 

( Pritja )

 

Nuk ka orë që e mat prtijen

Përveç zemrës

 

Ajo shënon vonesën

Dhe atë trokitje

Aq të pritur

 

( Sytë )
Nuk i kemi

Sall për të ëndërruar

 

Ata digjen në pritje

Për ta parë atë

Që një jetë e ëndërruan

 

( Ëndërr )

 

As është këtu

As atje

Është zhytur thellë në pritje

 

Ajo dorë që shkundë

Këtë ëndërr

Tek Ti është

 

( Ecja )

 

Një jetë ecë

Kah vetja

E

Ende në fillim

 

Sa jetë më mjaftojnë

Për ta arritur njëherë

Atë që kam thellë

Në timin shpirt

 

( Caku )

 

Në cilën do pjesë të universit

Caku im je ti

 

Po e mbledh kohën e ikur

Përmes së tashmes

Që s’mjafton

 

Në kohën që vjen

Jam aty

Ku s’u takuam kurrë

 

—

 

DO TA HESHTË KËTË DHEMBJE

 

Si bimë e egër

mes plasave të gurit

sht(r)atin nis

 

Askush nuk i zgjatë duart për ta shkulë

për ta tërhequr zvarrë përmidis sheshit

këtë hajneshë të regjur

 

As dhe ti aromë e munguar e kësaj dite

buzëqeshje që kullon buzëve të mia

për këto dy drita

 

Kjo dhembje ka një emër

që s’ ia shqiptoj kurrë

 

Do të heshtë përballë saj

si ai dru i njomë

që përcëllohet në furrë

 

E dashur nëse pak më do

rri pak më larg këtij lumi

që po digjet si unë

 

 

MES MEJE DHE PRITJES

 

Pritja

një minut para të Dymbëdhjetës

ma hap portën

aty ku bota fshehur nëpër pjata

trazon muret

 

Hapat e mi ngatërrohen

parkut me gjethe

 

Në Dymbëdhjetë e një minut

hija ime rrëshqet mes gishtërinjëve të Pritjes

përtej udhës në pikëditë

 

Muret në heshtje

përbijnë gjuhën

 

Vetmia lëpinë pjatat

si ngjyra e vjeshtës

fytyrën time prej gjethi

 

Mes meje dhe Pritjes

dy minuta përbirojnë një shekull jetë

 

 

NJË PRUSH LOTSH

MBI F’TYRËN TIME ZBRET

 

( varianti II )

 

Pëlcet Kupë e Kaltër

prej zjarrmie

pëlcet

 

Prush i qielltë

mbi timen lëkurë derdhet

 

T’ kish qenë prush i buzëve tua

do ta duroja

pa siklet

 

Lisit me brenga

vetëm shenja e së djegures mbet

 

Një prush lotsh fytyrës sime zbret

 

 

SA E RE KJO ËNDËRR E LASHTË

 

Në Ty fshihet imja ëndërr

që e rrëfej me mijëra vjet

 

Si ëndrra jote për një tjetër

nën strehë qerpikësh pret

 

Pa nuk e nxë siç nuk e zura

anise bota ka një mal ura

 

Sa e re kjo ëndërr e lashtë

trazon qiejt dhe atje lart

 

Dhe tokën mbush me akuj zjarr

e dua e dua dhe kur s’ e marr

 

 

IMAZHI YT I PAMPOSHTUR

 

Me perde të errët mbulova dritaret

në pikë të ditës e të natës

 

I lëshova dhe parmakët

 

Imazhi yt gjente një vrimë

përbirohej e më shfaqej para syve

 

Një perde dhe më të errët

për memorien time kërkova

dhe një çelës me dry

 

Ti shkeve perde theve dryj

e u shfaqe më e bukur se Helena

se Tanusha se ajo Zanë kroni

 

Shteg tjetër nuk më mbeti

 

Hapa krahët

Zemrën e shpirtin çela

Dhe në gji të mora

 

Asgjë s’ kish qenë vapa

ai diell i largët n’ horizont

çka kishe qenë ti

 

Dimrat e krejt jetës sime

zjarrin e trupit tënd s’ e ngrijnë

 

 

AJO QË S’ DO TA MENDOJA

 

Se më ka harruar ajo e trokitur në dritare

tek sa po flija agut të çdo dite

 

Se më ka braktisur ajo ëndërr jete

që e ruaja thellë në zemër

 

Se nuk fluturon para syve të mi ajo grishë Çepuri

dhe fundit të kësaj vere

 

Se nuk i eci dhe i përgjumur

shtigjet e fëmijërisë sime

 

Se pritja një ditë nuk do të shpërblehet

me aromën e munguar të lules që s’ jepet

 

Se jeta

se dashuria

se kujtimi

nuk do të jetojë dhe pa mua

 

 

TEK TI DO VIJ

 

Do kthej kah ti kudo që je

të të shoh në je zgjuar

në je shkundur nga ky shi

nga mungesat që sjellin mërzi

 

Do kthej do kthej

edhe kur rrugë të ndryshme

përftojmë bëjnë dredhi

 

Ta shoh veten time në ata sy

në jam ky që e di

ai mali i njomë mbi timen shpi

 

Një sopatë e ndryshkur bishtajur

shpinën pakëz ma ka thy

dhe malli për ty

 

Do dal patjetër tek ti do vij

me veten time që banon aty

një kafe ta pij

 

Thinjat e pritjes t’ i dëboj përsëri

 

 

KI ME RIGUE

 

Nji shi si ky moti e kam andrrue

dhe ty dhe ty moj

tek ai shteg Çepuri

degët tuj m’i shkundllue

 

Sa gjethe sa puthje sa pika shiu

i u dashkan k’saj zemre

etjen me dëbue

 

E përkohshme kjo jetë

mallin mallin për me shue

 

Bjer shi

bjer e mos u ngij me mue

se ajo tash e sheh t’njejtën andërr

qi nji jetë të tanë kam me andrrue

 

Si k’to riga shiu

ti tek unë ki me rigue

 

 

E PADËBUARA MBIN PËRSËRI

 

Kot përpiqem ta djeg mallin nën diell

ta shtrijë e ta thajë deri në rrënjë

në rërë deti në maje Çepuri

a te Guri i Thatë

 

Më përvidhet si erë

përmes një reje me gjëmime

më kthehet në shi

nëpër grimca dheu përbirohet

rrudhave të ballit

mbin përsëri

 

Ushqim i pasosur i mallit tim

je Ti

 

Ti që s’dëbohesh nga imja thellësi

 

 

BRENDA ASAJ ZEMRE MBES

 

Natën kam me shprazë n’gotë

si atë verë të kuqe t’Flladnikit

e kam me pi përngadalë

hërrpamë për hërpamë

deri në mëngjes

 

Natën

një ëndërr për ty

kam me mbyllë në sy

deri në hapin tënd

në trokitjen që pres

 

Brenda asaj zemre të paqtë

përjetshëm mbes

 

 

PËRBALLË ASAJ QË NDJEJMË

 

Nëntë rrathë harrese ma mbështollën vargun

nëntëdhjetenëntë herë mendja më vajti

e më mbeti tek ti

 

E mrekulluar nga ata sy

ende është aty

 

Rrethi i dhjetë i harresës as u nis

rrathët e mëparmë u zhbënë

përballë asaj që ndjejmë

 

E dashur

varg jete më je bë

 

 

PËRMES FRYMËS SIME

 

Shprusha kaçubë më kaçubë

shtigjeve të Çepurit

 

Si shpend i vetmuar shprusha

 

Një flatër mëllenje gjeta

një flatër të braktisur

 

Nga thellësia e qenies

nxora një shtresë zemre

n’ shuplakë e shtriva

dhe shkrova:

 

“dhe kurrë në mos më kujtofsh

ti mirë e më mirë qofsh

loçka ime”

 

Përmes frymës sime

andej kah je ti

e nisa

 

――

Poezitë e këtij cikli janë të shkruara mes viteve 2009 – 2012

 

Kohë e shkuar

 

Një fjalë e shkruar

në xhamin e thyer të dritares

me shikim nga dielli

rrinte në vetmi të harruar,

e ballkoni i mbuluar

me rrjetin e merimangës

na përkujtonte mosbesimin

e kohës së shkuar…

Në këtë heshtje të humbur

zukama e mizave të tërbuara

irritonte macet e mëhallës

që luanin me topin e shpuar

tangon e dëshpërimit,

e nuk ishte vjeshtë mërzie

as njeri s’ kishte vdekur,

por heshtja matej me hijen e vetë

gjersa drita ia dha këngës…

 

Ҫaste vetmie…

 

Nata e matur

me vetminë e fjetur

shkundi retë e zeza

mbi xhamin e dritares

dhe zgjoi heshtjen time

t’plandosur,

gjersa shikoja portretin e kthyer

n’albumin e kujtimeve të zgjedhura

që m’ kthenin në kohën e shkuar,

e zëri i humbur

brenda labirinteve të harresës

m’ lëvronte shpirtin

me pyetjet e pareshtura

e nuk më çelte portat e mundësive

të mbyllura me rraptimë shiu…

Nëntor, 2012

 

Ёndërr

1.

Nga ndjenja në ndjenjë

kujtoj ëndrrat dhe enigmat

brenda ëndrrës, çelës i portave

dhe mrekullive magjike,

për të kapur ritmin e jetës

me vështirësitë e imponuara

dhe shpresat e hapura

që shfaqen në lutjet e mbrëmjes

kur yjet shkëputen

nga vallja e akorduar

dhe treten

si shkreptima të humbura

në terrin e tmerrit

pa gjurmë ekzistimi…

2.

Në këtë botë

të ndodhive të papritura

u hapën portat

e çudirave dhe rënieve të kota

dhe nuk u gjetë çelësi i shpëtimit

kotësive të kohës aktuale

të trashëguara

nga koha e rënieve totale

kur fluturat e erërave të reja

i mashtronte akulli rrëshqitës

me dritën e praruar

dhe zërin e zogjve të mbyllur

brenda rrethit magjik

për t’i shndërruar në pluhur hiri

mbi shtrojën e kuqe të mushkonjave

që ndërruan kostumin e defilimit

dhe mashtrimit…

Korrik, 2013

 

Sytё e hёnёs

 

Nё kёtё kohё tё pёshtjelluar

vёshtirё tё gjendesh brenda rrethit magjik,

aty ku hijet marrin trajta tё pakuptueshme

dhe nuk dёgjohet tik taku i sahat kullёs

qё vёshtron botёn e heshtur

nga streset e kohёs moderne…

Jeta nuk ёshtё ёndёrr

e ne knaqemi kur ёndёrrojmё

pёr njё çast, mrekullitё e papara,

sikur tё lindemi nё sytё e hёnёs

larg ulërimave

dhe rropatjeve tё shiut,

e xhami i krisur

nga vetёtima e vitit tё shkuar

mbetet shenjё kujtimi

pёr tё kuptuar se kjo forcё magjike

                                     mund tё gjuaj

edhe në brendi të drurit tё kalbur,

aty ku fshehet gjarpri helmues

dhe misteret e çuditshme

qё na fryjnё zjarrin nё dritat e syve

duke shikuar ujёvarёn e imagjinuar

ёndёrr e trazuar

nga fёmijёria e hershme,

kur gjumi na merrte me rrёfimet

pёr historitё e tё parёve

qё ishin flijuar

për ta ndёrtuar

urёn e gurit

qё do t’i lidhte katёr anёt e botёs

dhe nёntё lumenjtё e dritёs

pёr ta pёrmbushur

amanetin e trashёguar

uratё e bekuar

dhe rrugё e gjatё

pёr tё udhёtuar…